Pod górkę i z górki, z wodą w tle …

Celem był dojazd na wschodnie wybrzeże, a konkretnie do miasta Dunedin, ostatniego cywilizowanego przystanku na kolejne kilka dni. Fibak nam zaserwował wegetariańskie spaghetti z marchewki, które uzupełniliśmy trzema butelkami Rieslinga. Film przyrodniczy o drapiących się misiach i bijących się żyrafach dopełnił wieczoru 🙂

Dzisiaj z samego rana ruszamy dalej, wszak grafik napięty.

Zaczynamy od Tunnel Beach, czyli punktu widokowego w ramach miasteczka Dunedin (fon: Danidin). Strome zejście zwiastuje strome podejście, ale atrakcją spaceru jest zejście 72-schodkowym tunelem na plażę. Porywiste fale, kształtne piaskowcowe skały i zachmurzone niebo, które robi robotę na zdjęciach. Widoki są obłędne, a kiedy Asia dostrzega ruszający się kamień, który okazuje się być odpoczywającą na piasku foką, dochodzi nam jeszcze dzika natura.

Po spacerze na plaży dobrze jest się napić kawy, a zatem jedziemy do miasta. Do centrum. Zwiedzanie zaczynamy od katedry Św. Pawła. Wyjątkowo o tej porze nie ma wokół niej ludzi, więc możemy spokojnie strzelić zdjęcie tej neogotyckiej, strzelistej budowli z szarego kamienia.

Kolejny na mapie zwiedzania jest Dworzec Kolejowy z 1906 roku. Przepiękna architektura, cudowne wnętrza, a w środku, obok kas biletowych, muzeum sportowe Nowej Zelandii czy galerie sztuki. Na zewnątrz mini angielskie ogrody z widokiem na fabrykę Cadbury. Kawa w Morning Magpie, a potem zakupy w cudownym sklepie z lokalnymi wyrobami. Razem z Asią dokonujemy zakupy fantastycznych okularów przeciwsłonecznych, w których życie naprawdę staje się bardziej kolorowe 🙂

Ostatnim punktem na mapie zwiedzania Dunedin jest Baldwin Street. Najstromsza ulica na świecie z 38 stopniowym kątem nachylenia. Bawimy się perspektywą próbując zrobić zdjęcia pokazujące, że 38 stopni nie jest w kij dmuchał.

Po opuszczeniu ulicy Baldwin jedziemy w kierunku Moeraki. Tam jest słynna plaża z kamieniami, którą wyglądają jak jaja złożone przez obcych, z których większość czeka na wyklucie w odpowiednim czasie, i wtedy to obcy przejmą naszą planetę. Złoty kolor w pęknięciach kamieni sugeruje, że wyklucie nastąpi niebawem. A ponadto w okolicy jest Katiki Point Lighthouse, rezerwat przyrody, w którym witają nas foki, mewy i uratowany jeż. Pogoda nam sprzyja, a jeśli by nie sprzyjała, wystarczy odczekać 5 minut. Wprawdzie skropiło nas na początku, ale potem niebo się rozjaśniło, wyszło słońce, które cudownie oświetliło rudą plażę i turkusowe morze.

A teraz już czas na camping. W Oamaru rozstawiamy namioty. Na szczęście nie pada, więc możemy pomarudzić, i na zmianę zakładać tropik i pić whisky.

Wieczorem czeka nas ostatnia atrakcja, a mianowicie Kolonia Pingwinów Niebieskich. W zasadzie dla nich tu przyjechaliśmy, więc mamy nadzieję, że o czasie wyjdą z wody i pokażą nam się w swoich małych, niebieskich futerkach.