Namaste Nepal

Nasza podróż do górskiego matecznika czyli Nepalu, zaczęła się wczoraj. O 15.30 wylecieliśmy z Warszawy do Dubaju. Loty dużym samolotem, w tym wypadku Boeingiem 777, są zawsze bardzo komfortowe, a Fly Emirates trzyma jakość w obsłudze, jedzeniu i różnorodności podniebnego baru. Lotnisko w Dubaju to gigantyczny hub tranzytowy. Przejazd z terminalu A na terminal F – jak Fibaki – skąd odlatywaliśmy do Kathmandu, zajął nam prawie 40 minut. Na szczęście zapas czasowy był, więc mogliśmy sobie jeszcze pozwolić na bułę z maka. Fly Dubai to tania linia Emiratów, ale bardzo przyzwoita, zwłaszcza gdy lata się nocą i przesypia się na zombie prawie całą podróż. 

Do Nepalu przylecieliśmy ok. 8.30 lokalnego czasu. Ten w stosunku do polskiego jest przesunięty do przodu o 3 godziny i … 45 minut 🙂 

Po przylocie czekała nas czteroetapowa „walka” o nepalską wizę. Najpierw papierowy formularz, potem rejestracja online w maszynie, następnie kontakt z człowiekiem, który uszczuplił nasz portfel o 100 USD, a na koniec wisienka na torcie, czyli okienko z urzędnikiem imigracyjnym. I tak minęła godzina. 

Czas na bagaże. Zanim jednak do nich dochodzimy, czeka nas przejście przez security. A tam musisz być „metal free”. To co Fibak ma zrobić ze swoim metalowym drutem na zęby??? 🙂 Tym razem, wbrew przewidywaniom, udaje nam się przejść bez żadnych problemów. Jesteśmy na płycie przylotów i czekamy na bagaż … na taśmie lądują rozmaite walizy, plecaki, telewizory i inne sprzęty RTV, ale po naszych ani widu ani słychu. Po ok 40 minutach na naszym pasie lądują już bagaże z innego samolotu, więc wiemy, że naszych tu nie ma. Idę się rozejrzeć i ku mojemu zdziwieniu, przy pasie numer 3, pod ścianą, stoi samotnych kilka bagaży, w tym dwa nasze! Uratowani, będzie można się przebrać w czyste 🙂

Na wyjściu oczekuje nas już przedstawiciel Kilroy Travel w Kathmandu. Zamówioną przez niego taksówką przebijamy się przez miasto budzące się do życia i ruszające do pracy. Już z samolotu widać było, że jest tu olbrzymi problem ze smogiem. Położone na wysokości 1400 m n.p.m. ale w niecce, między górami, brakuje mu naturalnego korytarza powietrznego! A ruch znany nam już z wcześniejszych wojaży po Azji Południowo-Wschodniej, więc od groma spalin. Do tego głośno. Hymn Nepalu można by odtrąbić klaksonami 🙂 Kathmandu bardzo ucierpiało też w wyniku trzęsienia ziemi w 2015 roku. Odbudowuje się do dziś, więc dookoła mnóstwo pyłu, który nie poprawia jakości powietrza ani nie obniża decybeli  

Nasz hotel położony jest w dzielnicy Thamel, turystycznym sercu Kathmandu. Teoretycznie 7 km od lotniska, ale przebicie się przez korki zajęło nam około 30 minut, co jak na milionowe miasto nie jest jakąś tragedią. Meldujemy się w hotelu, zjadamy śniadanie i chwilę odpoczywamy, gdyż zgubiła nam się gdzieś noc. 

Popołudniem wychodzimy na rekonesans miasta. Pierwsze kroki kierujemy do Basantapur na Durbar Square. Kompleksy pałacowe stanowią zabytek klasy UNESCO i są bardzo ważnym punktem historycznym na mapie miasta. Gdy dochodzimy do Durbar Square na pierwszy plan wysuwają się jednak płoty, siatki i inne elementy niechybnie świadczące o trwającej rekonstrukcji. Nie widać nawet połowy zabudowań, więc rezygnujemy z płacenia bardzo drogiego wstępu i wracamy w kierunku hotelu. Dodatkowo, pan w budce dość nachalnie kazał nam zapłacić po 1000 rupii, uśmiechając się szeroko gdy usłyszał, że jesteśmy z Polski. Rozumiem potrzebę renowacji, rozumiem, że Nepal utrzymuje się z turystyki, rozumiem, że biały turysta równa się kasa, ale zmuszanie do płacenia za oglądanie płotów budowlanych to dla mnie lekka przesada. Nie wpłynęło to jednak w żaden sposób na mój optymizm związany z przyjazdem tutaj, do serca gór. 

W sumie dobrze, że wracamy, bo zaczyna padać. Najpierw delikatnie siąpi, ale gdy dochodzimy w „nasze” okolice, mamy do czynienia z regularnym monsunem. Nepal zaskoczył mnie pogodą. Azja Płd-Wsch przyzwyczaiła nas do wilgotnego gorąca, a tu ani wilgoci ani gorąca. Żałuję, że na spacer nie zabrałam ciepłego polara. Spacerujemy jeszcze chwilę w strugach deszczu, ale poddajemy się na widok indyjskiej knajpy. Panir Tikka Masala, Aloo Govi, chlebki Naan i piwo Everest sprawiają, że jest nam dobrze 🙂 

Tymczasem na zewnątrz deszcz się rozkręca, a potem przychodzi regularna burza.  Szybko też robi się ciemno. Te okoliczności plus narastające zmęczenie wyganiają nas ostatecznie do hotelu. Jeden drink dla odkażenia układu pokarmowego i można oddać się w ramiona Morfeusza! 

Katmandu, rondo w drodze na Durben Square

Może Cię zainteresować także:

Nepal 2019 – porady praktyczne Himalajskie góry bez zboczy Trek z widokiem na Manaslu Trek wokół Annapurny