Reinebringen

Obudził mnie w nocy sen o myszach. Biegały po mojej torbie i wgryzły się w buty. Chciałam się odwrócić i przytulić do Łukasza, ale dzielą nas trzy metry pokoju. No cóż, zakładam poduszkę na głowę by wysłać sygnał do mózgu, że wciąż jest ciemno i móc kontynuować sen.

Wstaliśmy zaraz po ósmej. Prysznic, rozmowa na temat planów i zielona herbata. Bezwzględnie musimy zacząć od śniadania, a zatem wycieczka do sklepu Coop oddalonego jakieś 1,5km od „domu”. Gdy wracamy, spotykamy się z Pauliną, która zarządza domem w imieniu właściciela. Co ciekawe, miejscowość Sakrisoy położona jest na wyspie, która należy w całości i nieprzerwanie od 1880 roku do jednej rodziny. Oczywiście podzielonej na dwie frakcje, które dziś, w czwartym i piątym pokoleniu niespecjalnie za sobą przepadają. Dom jest odrestaurowywany od 10 lat, ale dopiero od ubiegłego roku jest wynajmowany na rzecz osób indywidualnych. Ale ma swój klimat. Ilekroć wizualizuję swoje marzenie o domu w górach, to myślę, że tak mógłby wyglądać…

Ok. 12.00 wychodzimy na trekking. Plan jest taki, by wejść na Reinebringen, z którego rozciąga się malownicza panorama na Lofoty w dwóch kierunkach. Zdania co do trudności tego szlaku są podzielone, jakkolwiek przy wejściu na szlak figuruje informacja, że gmina zniechęca do wchodzenia na tę górę ze względu na stromość i niestabilność podłoża, a oficjalna informacja na www.68north.com mówi, że to nie jest trekking, a raczej wspinaczka po stromych zboczach górskich, która prowadzi do przełęczy, z której faktycznie rozpościera się absolutnie fenomenalny widok na Lofoty. Dla mnie droga to trzy odcinki. Jeden stromy na wejściu, tym trudniejszy im częściej gubi się szlak i trzeba iść po gładkich składach o kącie nachylenia ok 30-40 stopni. Klamry i uchwyty skalne mile widziane. Druga część trasy, po wyjściu z lasu, jest banalna. Kamienne schody, które równomiernie wnoszą cię na górę. Trzecia część trasy to teren mikstowy. Stopnie wygniecione w ziemi, a na sam szczyt wiedzie piarżysta stroma ścieżka. Kamienie lecą na dół co chwila. Mam nadzieję, że żaden mnie nie trafi.

Dzielnie wchodzę na górę, choć myśl o zejściu początkowo przysłania radość z tego wejścia. Za chwilę jednak, gdy wyjmuję swój sprzęt fotograficzny i zaczynam się bawić filtrami oraz manipulować ustawieniami, przedwczesny strach znika. Tam na górze siedzimy dobre 40 minut. Razem z nami panoramę podziwia jakieś 10 osób, ale i tak było warto. Dwie Amerykaniki udają odważne bohaterki i siadają na skalnych półkach, skąd już tylko mały krok do tragedii. Nawet Fibak kiwa głową z dezaprobatą. Na szczęście to ich życie, ale taka głupota zawsze zmusza do refleksji.

Po posileniu się bananem i herbatą, zaczynamy odwrót. Planujemy jeszcze wejść na wierzchołek z drugiej strony przełęczy, ale ostatecznie wchodzi tam tylko Łukasz. Ja zaniechuję dalszego marszu po wejściu na pierwszy występ skalny. Droga na szerokość mojej stopy mnie zniechęca. Dopiero zaczynam łażenie po górach wysokich i jeszcze nie czuję się pewna każdego swojego kroku. Fibak łapie się jakiś korzeni w ziemi i kontynuuje podejście. Ja czekanie na niego mam już opanowane do perfekcji po wyprawie na Kościelec, tym razem w cieplejszej atmosferze i zdecydowanie krótszym czasie 😉

Ponownie wykorzystuję chwilę na zrobienie paru fotek z miejsca, w którym utknęłam. Fibak wraca po jakiś 15 minutach i razem zaczynamy już schodzić z przełęczy. Nie jest łatwo. Ta sama droga w dół, a wiec luźne piargi, mokra ziemia, fragmentami gładkie skały, po których spływają strumyki. Każdy krok jednak dodaje mi pewności siebie. Sugestie i pouczenia Łukasza tez bardzo pomagają. Zanim dochodzimy do kamiennych schodów jestem inną osobą. I ma nadzieję, że ten stan się będzie utrzymywał na dłużej. Stromy odcinek w dół wcale nie okazał się taki trudny. Na pewno dlatego, że tym razem szliśmy po właściwym szlaku, gdzie pewność siebie wzmagały gałęzie drzew, a dodatkowo, wzrosło moje zaufanie do moich własnych butów.

Tuż przed końcem tego zejścia, widzimy plecak i damska torebkę, które leżą po drugiej stronie stromej gładkiej skały. Na nasze wołania „hello” nikt nie odpowiada. Łukasz sprawdza zawartość. Plecak wypchany górskim sprzętem i laptop. Nie do końca przekonani o słuszności decyzji, odchodzimy uznając, że ktoś po prostu postanowił iść do góry na lekko. Mam nadzieje ze w jutrzejszym wydaniu Lofoten News nie przeczytamy o zaginieciu jakieś kobiety.

Gdy docieramy do hotelu, chwila na relaks i obiad. Bilans energetyczny jest znów ujemny wiec nasze liofilizaty nie tyle pochłaniamy co pożeramy. Są kaloryczne i prawie smaczne, ale absolutnie nie narzekamy. Na deser czekolada Daim, która podnosi rownież poziom endorfin. Można zacząć relaks …

Jako że dzień się jednak jeszcze nie skończył, a w ogóle to trudno tu mówić o końcu dnia, skoro słońce zachodzi o północy, a wstaje o 1 w nocy, postanowiliśmy iść jeszcze na spacer po Reine. Maluteńkie miasteczko oferujące mnóstwo noclegów w rorbu (porybackich domkach w kolorze czerwieni wzniesionych na palach). Dodatkowo w miasteczku jest kafejka, stacja benzynowa, lekarz i policja. Spacerujemy wzdłuż tych uliczek oraz falochronu prowadzącego do latarni morskiej. Po drodze mijamy wiele drewnianych konstrukcji, na których suszą się dziesiątki tysięcy dorszy, wydzielających charakterystyczny rybi zapach (czytaj …smród). Po wyjeździe z Reine, kierujemy się na punkt widokowy, z którego rozciąga się malowniczy widok na dolinę, widzianą uprzednio przez nas z przełęczy Reinebringen. Chmury są już jednak nieco bardziej dramatyczne, wiatr się  wzmaga, a chłód powietrza przypomina, że jesteśmy poza kołem podbiegunowym.

Nie ma co. Wracamy do hotelu na szklaneczkę rozgrzewającej whisky i kanapkę z norweskim łososiem 🙂